EVLERLERLE İLGİLİ  ŞİİRLER        
Ne güzeldir evimiz
İçi dışı tertemiz
Sizde gelip görseniz
Onu çok seversiniz

Küçük bir bahçemiz var
Yaz gelince şenlenir
Uçan kuşlar bulutlar
Bahçemizde dinlenir 


EVİMİZ

kapı pencere duvar
herkesin bir evi var
bizimki şu tek katlı
kutu gibi pek tatlı

orda doğdum büyüdüm
emekledim yürüdüm
kışın soğuktan kardan
yazın korur sıcaktan

bu sokaktan gelinir
hemen kolay bulunur
adresi alın yine
 Buyrun gelin bize    KAYNAKÇA =http://www.webokur.com/konu/ev-ile-ilgili-siirler-kisa.6966/

Sünger Bob - Özel Evler Çizgi Filmi

Sünger Bob - Özel Evler Çizgi Filmi izle

Prefabrik Evler

GEÇİCİ YERLEŞMELER ( Mezralar ve yaylalar) :Köyden uzak olan tarlalar mezra olarak adlandırılır. Çoğu kez köyde yayla yolu üzerinde bulunurlar. Mezralarda kaliv yada bagen olarak tanımlanan çok ilkel evler vardır. Direkler üzerinde tek mekan olarak kurulan bu yapı elemanları ekin ve hasat zamanları dışında ayrıca tarlayı zararlı hayvanlardan korumak için de yaz ayları boyunca kullanılır. Bunun dışında yaylaya çıkılırken konaklama yeri olarak kullanılır. Deniz kıyısındaki yerleşmelerde gıda maddelerinin en önemlisi deniz ürünleri olduğundan çok az sayıda hayvan beslenir. Bu bakımdan yaylaya çıkma sorunu pek yoktur. Denizden uzak olan iç köylerde ise hayvancılık önem kazanır. Yaz aylarında hayvanların daha iyi beslenmesini sağlamak amacıyla yaylalara çıkılır. Yayla ve mezra evleri genellikle iki katlıdır. Doğu Karadeniz yerleşmelerini tümü gibi alt katlar hayvan barınağı olarak kullanılmaktadır. Üst katlar yatma, pişirme, yemek yeme, süt işleme gibi eylemleri karşılayan tek bir mekandır. Tek katlı evlerde ise hayvan barınakları evin yanına eklenmiştir. Evin girişi, üstü kismen örtülü yanlari açik, küçükbaş hayvanlarinin barindirildigi agila bakmaktadir. Insanlarin barindigi mekan küçük bir odaciktir. Gündüz oturma gece yatma eylemini karşilayan genişçe bir seki, köşede açik ateş yakma ve bulaşik yikama yeri, diger köşede açik ateş yakma ve bulaşik yikama yeri, diger köşede süt küplerinin yerleştirildigi özel bir bölüm tefrişin tümünü oluşturur. Mekanin havalandirilmasi ve işiklandirilmasi diş duvarlara açilmiş küçük deliklerden saglanmiştir.
Girişin arkasinda diştan ulaşilan hela, yanda büyükbaş hayvanlara ayrilmiş ahir yer alir. Sigir ve danalar genellikle ayni bölümlerde barindirilir. Zemin, köy evlerinde oldugu gibi ahşap kaplamadir.
Hayvan barınaklarının alt, insan yaşamına ayrılan mekanın üst katta yer alması bakımından köy evlerine daha çok benzer. Dıştan ilkel bir merdivenle önce üst katta ki hayata, buradan da eve girilir. Tefriş bakımından tek katlı evlerden farkı yoktur.
Bu evlerde temel yoktur. Yan duvarları oluşturacak tomruklar doğrudan sıkıştırılmış toprağa oturtulur. Köşelerde tomrukların uçları yakın açılan kertiklerinin üst üste bindirilmesiyle karaboğaz geçme yapılmıştır. Kapı boşlukları, yatay kütüklerin düşey bir dikmeyle tutturulmasıyla meydana getirilir. Çatılar iki eğimli ve yarma ahşap malzeme ile kaplıdır. Döşemeden çatı üstüne kadar ahşap malzeme ile kurulan bu evlerin yapımında alet olarak yalnız balta kullanılmaktadır.
Orman üst sınırını aşan yayla yerleşmelerinde, evlerdeki yapı malzemesi zorunlu olarak taş seçilmiştir. Amaç, kolay ve işleve uygun yapı üretmektir. Bu nedenle en yakın çevredeki yapı malzemesinin seçilmesi doğaldır.
SÜREKLİ YERLEŞMELER :
Sürekli yerleşmeleri kentler, kasabalar ve köyler oluşturmaktadir. Kentler yerleşme ve mimarlik yönünden Türkiye'nin diger kentlerinden farkli degildir. Kasaba yerleşmeleri iç kesimlerde eski karakterlerini korumakla birlikte ulaşim olanaklarinin gelişimine paralel olarak yenileşmekte ve biçim degiştirmektedir.
Evler yenilenmiş olsa bile yerleşme karakterini en çok koruyan köylerdir. 1950 yillarina kadar kasaba merkezleri birkaç idari bina ve dükkanlardan oluşmakta, halkin çogunlugu kirsal alanlarda yaşamini sürdürmekteydi. Bu nedenle Dogu Karadeniz'deki geleneksel yerleşmeleri tanimlarken daha çok köy yerleşmelerini ele almak gerekmektedir. Kent ve kasabalar bir yana birakilirsa kirsal yerleşmeler, gösterdikleri degişik karakter bakimindan iç kesim ve kiyi kesim olarak iki grupta incelenebilir.
İÇ KESİMDE YERLEŞME VE MİMARLIK:Doğu Karadeniz'de iç kesimdeki yerleşmeler arasında ulaşım yetersizdir. Denize doğru uzanan keskin sırtlar ve vadiler buna olanak vermez. Doğu-batı yönündeki bağlantı ancak kıyı kesimindeki devlet karayoluyla sağlanabilmektedir. Arazi engebelerinin çokluğu nedeniyle ulaşım olanaklarının kısıtlı oluşu, yerleşmeler arasında ilişkiyi engellediğinden değişik etnik gruplar sosyo-kültürel yönden birbirini etkileyememiştir.
Yukarıdaki nedenlerle evlerde plan tipleri yönünden farklılık söz konusudur. Ancak yapı sistemlerinde de ayını yargıya varmak zordur. Yapı sistemlerinin iç kesimlerde Artvin'den Trabzon'a kadar büyük bir benzerlik göstermesi doğal koşulların ve yerel yapı malzemelerinin değişmeyişindendir.
Yerleşme biçimi bakimindan da büyük benzerlik vardir. Iç kesimlerdeki yerleşmeler kiyi kesimindeki gibi daginiklik göstermezler. Köyler birbirine çok yakin ev ve eklentilerinin meydana getirdigi yerleşme gruplarindan oluşmaktadir. Tüm evlerin birarada oldugu köylerin (Şalci köy-Şavşat, Uzungöl ve Şinek-Çaykara) yanisira kopuk kopuk mahalle gruplarindan oluşmuş (Yavuzköy-Şavşat, Aşiklar köyü-Ardanuç,Topluca-Çamlihemşin) köyler de vardir.
Kısaca yapı sistemlerine de değinmek gerekir. Köşeleri boğaz geçmeli ahşap yığmadır. Artvin çevrelerinde hayvanlara ayrılan alt kat kaba kütük yığma, üst kat ise işlenmiş ahşap yığma sistemdir. Evin büyüklüğüne göre çapları 30 ile 60 santimetre arasında değişen kütükler yapı bünyesinde yerlerini almışlardır. Ahırlarda döşeme ve tavanlar daha ince kütüklerle kurulmuştur. Kütük yığma duvar ve döşemelerdeki aralıklar tezek sıvanarak kapatılmıştır.
Üst katlar insan yaşamina ayrildigi için yapi malzemesi işlenmiş detaylara özen gösterilmiştir. Kütük yigma duvarin üzerine öncelikle taban agaçlari ve döşeme ana kirişleri yerleştirilir. Bu ana kirişlerin üzerine daha sik araliklarla döşeme kirişlemesi yapilir. Kasnak ve döşeme kirişlemesi tamamlandiktan sonra diş duvarlarin kurulmasina geçilir. Dört ile alti santimetre kalinligindaki tahtalara, köşe birleşmelerinin gerçekleştirilebilmesi için uçtan 15-20 cm mesafede kalinligin dörtte biri derinliginde kertikler açilir. Köşelerde bogaz geçme teşkil edilerek kurulan diş duvarda pencere boşlugunun yaratilabilmesinde direklerden yararlanilmasi zorunludur. Ahşap boylarinin yetmedigi yerlerde eklemelerde dikmelerin yardimiyla yapilabilmektedir. Ayrica iç duvarlarda kapi boşluklarinin yaratilmasinda, yigma elemanlarin eklenmesi sözkonusu oldugunda dikmelerden yararlanilmiştir. Bunlarin dişinda eyvan yada hayat gibi açik mekanlarin tavan ve çatilari yine direklerle taşitilmaktadir.
Bütün bu açıklamalar gösteriyor ki taşıyıcı düşey elemanlar da yapının bünyesine girmesiyle yığma ahşap olarak tanımladığımız bu sistem, aslında yığma-karkas karışımı bir yapı tekniğidir. Çatı iki eğimli semer örtüdür. Yayla evleri gibi iç kesimdeki evleri çoğunluğu yarma ahşapla kaplanmıştır. 80-100 cm boyunda kesilmiş olan kütüklerin yarılmasıyla elde edilen bu malzemenin yöredeki adı Hartama ya da Bedevre'dir. Çatı kuruluşunda genellikle aşıklar eğim yönünde, mertekler ise çok yakın ve yatay yönde kullanılmışlardır. Hartama kiremitte olduğu gibi üst üste bindirilerek kaplanır ve rüzgar etkisinden korunmak için üzerine sırayla taşlar konur.
KAYNAKÇA=http://trkurt.blogcu.com/evlerin-bolgesel-ozellikleri/252095

    DOĞU KARADENİZ:
Doğu Karadeniz yöresel mimarlığını oluşturan en önemli etkenler doğal, ekonomik ve sosyo-kültürel yapıdır. Yerleşme dağılımından ev ve eklentileri arasındaki bağlantının organizasyonuna, plan tipleri ve yapı sistemlerinin özelliklerine kadar, bu etkenlerin önemli ölçüde izleri vardır. Doğal yapının ağırlığı yerleşme biçiminde kendini gösterirken, ekonomik yapı evin eklentilerinin ortaya çıkışında, sosyal yapı ise çeşitli etnik gruplara göre değişiklik gösteren plan tiplerinin oluşmasında etkili olmuştur. Genç ve yüksek dağları, dik yamaçlı vadileri çok yağışlı yumuşak iklim yapısı ve zengin bitki örtüsü ile, Doğu Karadeniz, Türkiye'nin diğer bölgelerine göre doğal yapı bakımından oldukça farklıdır. Bu farklılık yörede yerleşme biçimine ve mimarlığa da yansımış, çevreyle bütünleşmiş, kendine özgü yapı karakterine ortaya çıkarmıştır. Engebeli arazi yapısı ulaşım olanaklarını kısıtladığından yollar insan ölçülerine göre yapılabilmiştir.Kıyıya paralel doğu-batı yönünde uzanan sıra dağlar, denize dikey olarak inen akarsuların oluşturduğu vadilerle yarılmıştır. Bol yağış akarsuların sayısını arttırmış, bu nedenle de arazi engebeleri çoğalmıştır. Gerek arazi engebeleri gerekse akarsuların çokluğu ulaşımı olumsuz yönde etkilemişlerdir. İç kesimlerdeki yerleşimler arasında doğu-batı yönünde bağlantı yoktur. Kıyı kesimlerine ise ancak vadi tabanlarındaki derelerin yanlarından ulaşım sağlanabilmiştir. Kıyı şeridindeki ulaşım 60 yıl öncesine kadar denizyoluyla yapılmaktaydı. Bugün kıyı şeridindeki devlet karayolunun yapımı yeni tamamlanabilmiş, iç kesimlere olan bağlantıların yapımı ise sürmektedir. Vadi yamaçlarındaki yerleşimler arasındaki bağlantılar çeşitli köprülerle gerçekleştirilebilmiştir. Eski çağlardan bu yana süregelen köprü yapımı zorunluluğu, konutların ve deniz teknelerinin dışında, bu alanda da doğayla bütünleşen, çevreye anlam kazandıran çok özel örnekler ortaya çıkarmıştır.
Doğu Karadeniz'de topraksız aile yoktur. 2 ya da 3 dönümden başlayarak 100-200 dönüme kadar her aile en azından tüketimi kadar üretim yapabileceği toprağa sahiptir. Ulaşım olanaklarının kısıtlı oluşu nedeniyle bakımın rahatlıkla sağlana bilmesi, toprağa yakın olmakla gerçekleşebilmektedir. Bu bakımdan doğal yapı kadar ekonomik yapının da yerleşme biçimini etkilediği ortadadır. Tüketim için üretilen gıda maddelerinin korunması, hayvan bakımının sağlanabilmesi gibi ekonomik yapını gerektirdiği işlevi sürdürecek yardımcı yapılar, konutun yanında yerlerini almışlardır. Evle birlikte eklentiler olarak tanımlanan ambar, dam, samanlık gibi yapılar yerleşme birimini meydana getirirler. Arazi içinde dağınık bir doku oluşturan bu evler, genellikle vadi yamaçlarında ekili alanların içinde yer alırlar. Cami toplanma yeridir. Köy meydanı, cami ile birlikte kahvehane ve birkaç dükkanla sınırlanmıştır. Cami yalnız ibadet için kullanılan, kahvehanede yalnız oyun oynanan bir yer değildir. Zaten uzak olan yerleşme birimlerinden buraya ulaşan insanlar için boş zamanların değerlendirildiği, diğer insanlarla bilgi alışverişi yapıldığı ve bazı konuların tartışıldığı yer köy meydanıdır.
Kadınlar bu açıdan erkekler kadar şanslı değildirler. Bu yüzden bahçe işlerini imecelerle sürdürürler. İmece, işle eğlenceyi birleştirebilen bir toplanma biçimidir.
Köyde üretilenler, haftada belli bir gün pazarda satılır. Bu tür pazarlar köylerin merkezi olan kasabalarda kurulur. Üretileni pazarlama hakkını kadın elinde tutar. Üretimde en çok emeği geçen kişi olarak paranın harcanmasında da en çok söz sahibi olan yine kadındır.
Kadının eğlenme olanakları içinde en önemlisi nişanlar ve düğünlerdir. Ayrıca bayramlarda komşu gezmeleri, akrabaları ziyaret ve büyüklerinin elini öpme gibi göreneklerde vardır.
Köy insanının kentlerle ilişkisi ise daha seyrektir. Hastalık durumlarında, yada çok ender ortaya çıkabilecek özel sorunlarının çözümünde kentlere gidilir. Erkeklerin kentle ilişkileri daha sıktır. Eskiden deniz taşimaciligi yoluyla kentlere ulaşilmakta iken, daha sonra kara taşimaciligi öne geçmiştir. Bu nedenle Karadeniz'in dalgalarina dayanikli takalar ve benzeri diger tekneler işlevini yitirmişlerdir. Bugün yalnizca balikçilik alaninda kullanilan deniz tekneleri de eski estetiklerini yitirmişlerdir.
Kent halkının yaşamı ise kırsal kesime göre farklılık gösterir. Ticaret de bu ortam içinde yerini almaktadır. Bir kesim bakırcılık, demircilik, kuyumculuk, terzilik gibi küçük zanaatlarda çalışmaktadır. Tüm bu alanlar, yalnız kent için değil, kırsal kesiminde pek çok gereksinimlerini karşılamaktadır.
Halkın sosyal yapısı etnik gruplara göre farklılık göstermekle birlikte geleneksel yaşamın değişik gruplarda ortak yanları çoktur. Birbirleriyle ilişki kurabilen yerleşimlerde, özellikle kıyı kesimlerinde etnik grupların farklı oluşuna karşılık sosyal yapının büyük ölçüde benzerlik gösterdiği, evlerin plan özelliklerinden izlenmektedir. Genellikle iç kesimlerdeki plan tipleri kendi aralarında farklılık gösterirken, kıyı kesimlerinde Hopa'nın doğusundan Trabzon'un batısına kadar uzanan alanda evlerin bir plan tipinden türedikleri, farklılığın ise yalnızca ailenin büyüklüğüne göre mekan sayısının değişiminden doğduğu anlaşılmaktadır.
Yapı kültürünün çok eskilere dayandığını, bugün ayakta kalabilen geleneksel mimarlık örneklerinin gerek ölçü, gerekse yapısal sorunlarının çözümünde gösterilmiş olan ustalık ortaya konmaktadır. İç kesimlerde yapı malzemeleri daha kaba işlenmişken, kıyı kesimlerinde özenle direk, kiriş ve bölücü duvarlara oymalarla motifler bile işlenmiş olduğu görülür. Kıyı kesiminde yapı ustalarının gösterdikleri titizliğin deniz teknelerinin yapımındaki alışkanlıktan geldiği söylenebilir. Yörede bir usta her türlü yapı öğelerini gerçekleştirecek niteliktedir. Ev ve eklentileri, mescitler, köprüler ve hatta deniz tekneleri yapımında ortaya çıkan bir takım yapısal sorunların benzer biçimde çözümlenmesi bunu kanıtlamaktadır.
Özet olarak Doğu Karadeniz'deki geleneksel mimarlık, toplumun çeşitli gereksinmelerinin ve sorunlarının yöresel olanaklarla yanıtlanmasının ürünüdür.

                    

                                   EVLERİN BÖLGESEL ÖZELLİKLERİ

KUZEY ANADOLU EVLERİ:
Kuzey Anadolu, ev tiplerine göre değerlendirildiğinde İstanbul Boğazı'nın doğusundan Batum ve ötesine uzanan kıyı şeridiyle, kıyıya paralel İsfendiyar, Canik ve Doğu Karadeniz dağlarının hemen güneyindeki Göynük, Safranbolu, Kastamonu, Çankırı, Ankara, Tokat, Amasya ve Kelkit Vadisi'ni kapsayan iç şeridin oluşturduğu alanlar Kuzey Anadolu Evleri bölgesi olarak tanımlanabilir. Plan şemalari ve yapi sistemleri arasindaki farklar nedeniyle, kiyi şeridini Sinop sinir olmak üzere iki bölüme ayirmak mümkündür. Dogu Karadeniz aşiri yagişli iklimi, aşiri engebeli topografyasi ve çeşitli etnik gruplarin belirledigi mimarlik özelliklerine sahiptir. Bati Karadeniz ise, gerek plan tipleri gerekse yapi sistemi açisindan daha çok Marmara Bölgesinden etkilenmiştir. İç Karadeniz olarak tanımlanabilecek Kuzey Anadolu şeridi ise, Güney Marmara evleriyle benzerlik gösterir. Plan tipleri açısından açık sofalı, iç sofalı ve orta sofalı evlerin örneklerini bu şerit içinde batıdan doğuya kadar her kesimde rastlanabilmektedir. Ancak yine de kendi içine farklı biçimlenmenin ortaya koyduğu farklı üsluplar vardır. Örneklenirse Çankırı ve Ankara evleri, Karadeniz ile İç Anadolu'nun işlevini taşırlar. Kent evleri Karadeniz'e, köy evleri ise İç Anadolu'ya yakındır.Sofalık plan tiplerindeki yörelerin kendine özgü yorumlarının getirdiği çözümler, Kuzey Anadolu'yu diğer bölgelerden ayırır. Ama asıl ayırım özelliği ahşap yapı malzemesinin kullanım farklılığından doğmaktadır.Doğu Karadeniz'de yığma sisteminden değişik çatma sistemlerine kadar detaylamadaki farklı yaklaşımlar yapının bütününe kendine özgü yöresel karakter kazandırmıştır. Batıya doğru bu farklılık azalmakta ve Bafra çevrelerinde İç Karadeniz ile ilişki kurma olanağı vermektedir. Doğu Karadeniz kıyı şeridinde Artvin, Rize, Trabzon çevreleri yöresel karakterin daha belirginleştiği yerleşmelerdi. Giresun, Ordu, Samsun çevreleri ise, İç Karadeniz yerleşmeleri ile daha fazla ilişkisi olması nedeniyle doğu kesime nazaran değişik karakterdedir. Bu farklılık plan tiplerinden yapı sistemine kadar kendini belli etmektedir. Sinop, Ayancık, İnebolu, Cide, Amasra, Bartın, Zonguldak, Akçakoca gibi irili ufaklı yerleşmeler ise plan karakteri bakımından İç Karadeniz ile Marmara özelliğini taşırken, yapı türü bakımından İğneada'ya kadar ulaşan kesimde, ahşap kaplamalı karkas sistem egemendir. Kuzey Anadolu Evleri tanımı içinde, elbette ki bu konuma uymayan taş yada taş ahşap karışımı, hatta plan tipi bakımından farklılık gösteren eski yerleşenlerden kalma yapılara da rastlanabilmektedir. Ancak günümüzde bunların sayısı oldukça azalmıştır. Günümüze ulaşabilen örneklere göre, Kuzey Anadolu Evlerini Doğu Karadeniz, Batı Karadeniz ve İç Karadeniz olmak üzere üç bölümde incelemek mümkündür.

                              GECEKONDU

Gecekondu. Bayındırlık ve yapı kurallarına aykırı olarak, gerçek ya da tüzel, kamusal ve özel kişilerin toprakları üzerine, toprak iyesinin istenç ve bilgisi dışında, onamsız olarak yapılan, barınma gereksinmeleri devletçe ve kent yönetimlerince karşılanamayan yoksul ya da dar gelirli ailelerin yaşadığı barınak türü.
Gecekondular işsizlik vb. sıkıntılardan dolayı büyük şehirlere göç etmen zorunda kalan yoksul, sahiplenilmemiş, kendi kaderine bırakılmış halkın barınma gibi önemli bir sorununu ortadan kaldırmak için kendileri tarafından yapılan yapılardır (ev). Gecekonduların yayılımı iş imkânı olan büyük şehirlerde (İstanbul, İzmir, Ankara, Adana gibi) yoğunlaşmıştır. Bunun nedeni ise akrabaların, hemşerilerin birbirine tavsiyeleridir. Bu nedenle aynı köyde yaşayan insanlar gecekondularda da komşu olmuşlar, benzer işlerde çalışmışlar ve köy yaşamını şehre az çok getirmişlerdir. Yeni nesil şehre adapte olmakta zorlanmış, çoğu çıraklık yoluyla baba meslekleri edinmişlerdir. Devletin yanlış politikaları ile şehirlere göçen bu insanlar, şehirde de kendi kaderlerine bırakılmışlardır.^{[kaynak belirtilmeli]}

Yerel belediyelerce verilen hizmetler

Bilinen en temel hizmetlerden biri asfalt hizmetidir. Dahası kaçak yapı olarak yapılan yapı bölge muhtarlığı tarafından kayda geçirilmektedir.

Belediyelere çeşitli eleştiriler

Bir çok belediyenin orman vasfındaki alanlara kaçak yapılaşma yapılışı sürecinde engel olmadığı, dahası bu yapılaşma sürecinde bölgenin orman vasfını kaybetmesi sayesinde daha sonra belediye tarafından kaçak yapının yıkılması ve bölgenin 2B alanı olarak belediyeler tarafından parsellenmesi sonrası belediyenin alanının genişlemesine sebep olmakla birlikte günden güne doğal yeşil alanların azalmasıyla sonuçlanan ve devam eden bir süreçtir KAYNAKÇA=http://tr.wikipedia.org/wiki/Gecekondu

                                                             

                                                                 İLK EVLER                                                                 

Geçmişten Günümüze Evlerin Özellikleri, Geçmişten Günümüze Evler Hakkında Bilgi Kısaca
Evimiz hepimizin huzur bulduğu, akşam olunca dinlenmeye çekildiğimiz biricik yuvamız. Evlerin geçmişine bakıldığında bugün olduğu gibi çok eski insanların da evleri vardı. Fakat bu evler günümüzdekilere göre birçok farklılık gösteriyordu. İlk insanlar ağaçtan evlerde ya da mağaralarda yaşarlarken günümüzde oldukça büyük ve modern evler bu evlerin yerini almış durumda.
Günümüze yaklaşıldıkça gelişen teknoloji ve artan teknik bilgi sayesinde evler de büyük gelişme ve değişme gösterdi. Mimari alanındaki gelişmeler, mimarların teknik okullarda yüksek eğitim almaları, modern hayatın gereklilikleri evlerin gelişiminde de büyük rol oynadı.
İnsanoğlu her yerde olduğu gibi evlerde de her zaman daha iyiyi arar oldu. Hal böyle olunca her geçen gün daha lüks daha gelişmiş evler yapılmaya başlandı. Özellikle büyük şehirlerde kalabalık nüfus sebebiyle çok katlı ve çok daireli evler müstakil bahçeli evlerin yerini almaya başladı. Beton yığınları içine hapsedilen insanoğlu ise artık küçücük bir bahçeye hasret durumda.

KAYNAKÇA = www.google.com.tr

Mağaranın Tarihçesi : 


Dim Mağarası Türkiye'nin Akdeniz kıyısındaki Turizm Merkezi Antalya'ya 145 km, Alanya ya 11 km. uzaklıktadır. Mağara Deniz seviyesinden 232 m yükseklikte olup, 1691 m yüksekliğindeki Cebel Reis Dağı'nın batı yamacında yer alır. Alanya'dan Dim Mağarası'na Kestel Beldesi üzerinden, Dim Çay vadisinden ve Tosmur Beldesi üzerinden asfalt yollarla ulaşılabilir.


Dim Mağarası eski çağlardan beri bilinmekte ve bir bölümü çevre halkı tarafından barınak olarak kullanılmakta idi. Mağara bilimcileri tarafından ölçümleri yapılıp ortaya çıkarılması ise1986 Yılında oldu. MAĞTUR A.Ş. bu mağarayı turizme kazandırmak amacı ile 1996 yılında devletten kiralayarak bir yılı aşkın bir süre içinde mağara içi ve dışı inşaat ve aydınlatma projelerinin uygulamalarını tamamlamış, Eylül 1998 yılında hizmete açmıştır. Dim Mağarası, Türkiye'de özel teşebbüs tarafından turizme açılan ilk mağaradır.

KAYNAKÇA=http://www.dimcave.com.tr/index.php?lang=tr&page=8

                                          KAYNAKÇA=www.google.com.tr

                                       GEÇMİŞTEN GÜNÜMÜZE KULLANILAN EVLER

   İnsanlar, soğuktan, sıcaktan ve çeşitli tehlikelerden korunmak için  değişik evler yapmışlardır.

      
   Eski zamanlarda insanlar kaya oyuklarında ve mağaralarda yaşamışlardır. Daha sonra topraktan,taştan ahşaptan evler yapmışlardır. Bu evler genellikle küçük ve tek katlıdır.

      
   İnsanlar zamanla yaşadıkları evleri geliştirmişlerdir. Eski zamanlardan günümüze evlerin görünümlerinde ve kullanılan malzemelerde pek çok değişiklikler olmuştur. Eskiden tek katlı olan evlerin yerlerine, birçok insanın birlikte yaşayabileceği yüksek binalar inşa edilmiştir. 
      


   Şehir ve köylerdeki evler pek çok yönden gelişmiştir. Bu binalar taş,cam, tuğla, kereste, beton, çelik gibi malzemeler kullanılarak yapılmıştır.DEĞİŞİMİN NEDENLERİ

Şehirlerdeki insan nüfusunun artması.
Tekniğin ilerlemesi sonucunda bina ve evlerin; biçim, boyut ve kullanılan malzemelerinde değişiklik olmuştur.
KAYNAKÇA
http://www.izzethekin.fevziozbey.k12.tr/?Syf=26&Syz=249358